Yfirstrikaðir staðir 19

Ferðalok

Ástarstjörnu 

yfir Hraundranga 

skýla næturský; 

hló hún á himni, 

hryggur þráir sveinn 

í djúpum dali.

Veit ég hvar von öll 

og veröld mín 

glædd er guðs loga. 

Hlekki brýt ég hugar 

og heilum mér fleygi 

faðm þinn í.

Sökkvi eg mér 

og sé ég í sálu þér 

og lífi þínu lifi; 

andartak sérhvert, 

sem ann þér guð, 

finn ég í heitu hjarta.

Tíndum við á fjalli, 

tvö vorum saman, 

blóm í hárri hlíð; 

knýtti ég kerfi 

og í kjöltu þér lagði 

ljúfar gjafir.

Hlóðstu mér að höfði 

hringum ilmandi 

bjartra blágrasa, 

einn af öðrum, 

og að öllu dáðist, 

og greipst þá aftur af.

Hlógum við á heiði, 

himinn glaðnaði 

fagur á fjallabrún; 

alls yndi 

þótti mér ekki vera 

utan voru lífi lifa.

Grétu þá í lautu 

góðir blómálfar, 

skilnað okkarn skildu; 

dögg það við hugðum 

og dropa kalda kysstum 

úr krossgrasi.

Hélt ég þér á hesti 

í hörðum straumi, 

og fann til fullnustu, 

blómknapp þann gæti 

ég borið og varið 

öll yfir æviskeið.

Greiddi ég þér lokka 

við Galtará 

vel og vandlega; 

brosa blómvarir, 

blika sjónstjörnur, 

roðnar heitur hlýr.

Fjær er nú fagri 

fylgd þinni 

sveinn í djúpum dali; 

ástarstjarna yfir Hraundranga 

skín á bak við ský. 

Háa skilur hnetti himingeimur, 

blað skilur bakka og egg; 

en anda sem unnast   

fær aldregi 

eilífð að skilið.

Jónas Hallgrímsson